Kościół w Starogrodzie, położony na skarpie nad pradoliną Wisły, wzmiankowany był już w 1276 r. Obecny, późnobarokowy, został zbudowany w miejscu poprzedniego w 1754 r., z fundacji biskupa chełmińskiego Wojciecha Leskiego. Był gruntownie odnawiany pod koniec XIX w. i w roku 1907. Znacznie ucierpiał w czasie II wojny światowej, ale uszkodzenia usunięto już w 1946 r.

Jest to budowla murowana z cegły i otynkowana, z trójbocznym prezbiterium zwróconym na północ. Fasada z wieżami silnie występującymi przed lico. W części środkowej portal zamknięty półkoliście w opasce z kluczem i zaakcentowanymi podstawami łuku, ujętymi pilastrami dźwigającymi wydatny gzyms, ponad którym znajduje się tablica erekcyjna z datą "1759" i herbami Nałęcz oraz herbem fundatora. Powyżej nisza z rzeźbą Chrystusa Dobrego Pasterza, po bokach której dwa okna. Szczyt w części środkowej wydzielony został gzymsem, dzielony jest pilastrami wspierającymi belkowanie i przerwany naczółek. Między odcinkami naczółka umieszczona jest edikula z krucyfiksem, dawnej zwieńczona figurą Baranka Eucharystycznego. Po bokach prezbiterium dwa prostokątne pomieszczenia: zakrystia i składzik. Nawa na rzucie prostokąta, z dwoma symetrycznymi, pięciobocznymi kaplicami oraz z dwoma wieżami na rzucie kwadratu, wbudowanymi w narożniki fasady. Wnętrze nakryte pozornymi sklepieniami o łuku obniżonym, w kaplicach sklepienia żeglaste z gurtem. Neobarokowy chór muzyczny, zbudowany w 1946 r. według projektu Jerzego Remera między wieżami wbudowany do wnętrza. Okna zamknięte półkoliście, z murowanymi laskami. Na zewnątrz ściany obwiedzione niskim cokołem, zwieńczone wydatnym profilowanym gzymsem koronującym. Dach kryty dachówką. Nad nawą dach jest dwuspadowy, a nad prezbiterium i kaplicami wielopołaciowy. Hełmy wież czterodzielne o falistym wykroju, przechodzące w czworoboczne nadstawy, na których znajdują się kopułki z ośmiobocznymi latarniami nakrytymi baniasto. Wieże zwieńczone są chorągiewkami z datami "1758" i "1946".

• Katalog Zabytków Sztuki w Polsce, s. 122-124