Golub-Dobrzyń składa się z dwóch miast o odrębnej historii, połączonych w 1951 r. Golub, po raz pierwszy wzmiankowany w 1254 r., był początkowo własnością biskupów kujawskich, w 1293 został odstąpiony Krzyżakom. W 1300 zyskał prawa miejskie, w ciągu kolejnych kilkunastu lat wzniesiono na wzgórzu górującym nad miastem zamek i ustanowiono tu siedzibę komtura. W latach 1410 i 1422, w czasie wojen z Zakonem Krzyżackim Golub był zdobywany przez wojska polskie. W 1466 r., wraz z całymi Prusami Królewskimi został inkorporowany do Polski; stał się siedzibą starostwa niegrodowego. W latach 1611-1625 była to rezydencja królewny Anny Wazówny, siostry Zygmuna III Wazy. W latach 1772-1919 miasto znajdowało się w granicach zaboru pruskiego, z krótką przerwą w latach 1807-1815, gdy należało do Księstwa Warszawskiego. Dobrzyń rozwinął się jako przedmieście Golubia, mniej więcej od 2. poł. XVII w. Przez lata jego właścicielami byli Działyńscy, którzy nadali jej szereg przywilejów. W 1789 r. osadzie nadano prawa miejskie, a już w 1793 znalazła się, wraz z Golubiem, w zaborze pruskim, a w latach 1807-1815 w granicach Księstwa Warszawskiego. Natomiast po 1815 r., po ustanowieniu granicy na Drwęcy, obie miejscowości znalazły się w różnych zaborach - Dobrzyń wszedł wówczas w skład zaboru rosyjskiego.

Zabytki

• Zamek krzyżacki
• Kościół św. Katarzyny
• Drewniany dom podcieniowy z XVIII w.
• Kamienica z XVII w.
• Fragmenty murów miejskich z XIV w.

• Kościół św. Katarzyny

Bibliografia

• Katalog Zabytków Sztuki w Polsce.

Internet:

• Golub-Dobrzyń - Wikipedia