Pałac w Zbójnie został wzniesiony w połowie XIX w. przez Antoniego Ignacego Sumińskiego wg projektu Henryka Marconiego. Kolejnym właścicielem został syn Artur Sumiński, a po nim Ludwik Jackowski. Ostatnim właścicielem pałacu przed II wojną światową był Michał Dzierżanowski. W latach 1939-45 w budynku mieścił się internat dla młodzieży, a następnie szpital polowy. Po 1945 r. w pałacu mieściła się szkoła podstawowa oraz mieszkania dla nauczycieli. Budynek został wzniesiony na rzucie wydłużonego prostokąta w stylu klasycystycznym. Posiada dwie kondygnacje oddzielone gzymsem. Fasada pałacu jest dziewięcioosiowa ze skrajnymi, płytkimi ryzalitami zwieńczonymi trójkątnymi naczółkami. Środkowa część fasady akcentowana jest pięcioosiowym pseudoryzalitem. Zwieńczona jest attyką, pierwotnie dekorowaną przez rzeźbę. Elewacja ogrodowa posiada płytki ryzalit w części środkowej oraz mocno wysunięte ryzality skrajne. Do elewacji bocznych obejmujących pięć osi dostawione są niewielkie aneksy zwieńczone trójkątnym naczółkiem. Wyposażenie wnętrza jest szczątkowo zachowane w postaci stolarki drzwiowej oraz wystroju sztukatorskiego ścian. 

Bibliografia

• Pałac w Zbójnie