Kościół św. Marii Magdaleny został założony po lokacji parafii w 1276 r. W czasie wojen z Zakonem Krzyżackim w połowie XV w. został zniszczony, a następnie odbudowany. W 1. ćw. XVII w. został gruntowanie przebudowany. Na przełomie XIX i XX w. świątynia została odnowienia oraz częściowo regotyzowana poprzez zmianę otworów okiennych i budowę nowej kruchty. Od zachodu do kościoła przylega późnorenesansowa wieża. Świątynia została założona na planie prostokąta. Budynek jest murowany z głazów narzutowych, z wieżą i szczytami ceglanymi. Wnętrze przekryte jest stropem belkowym, częściowo wymienionym w latach 60. XX w. Do wnętrza prowadzą uskokowe, portale ostrołukowe. Na zewnątrz kościół opięty jest skarpami. Szczyt wschodni, pochodzi z tego samego czasu co wieża, dzielony jest na cztery strefy rzędami arkadek zamkniętych odcinkowo wspartych na pilastrach. Wieża jest czterokondygnacyjna, w dolnej części kamienna, gotycka zwieńczona gzymsem. Wyższe kondygnacje ceglane, oddzielone fryzami.

Ołtarz główny z rzeźbami św. Dominika i św. Katarzyny pochodzi z połowy XVII w., w latach 60. był częściowo rekonstruowany. Ołtarze boczne są manierystyczne i pochodzą z przelomu XVI i XVII w. Późnorenesansowa ambona z początku XVII w. posiada na korpusie postaci czterech ewangelistów oraz na parapecie schodów św. Hieronima i św. Augustyna. Ponandto zespół gotyckich płaskorzeźb z 4. ćw. XIV w. pochodzący z nieistniejącego tryptyku, dwa krucyfiksy barokowe oraz naczynia liturgiczne.

• Katalog Zabytków Sztuki w Polsce, t. 11, Województwo bydgoskie, z. 6, Powiat golubsko-dobrzyński, s. 36-37.