Kościół pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny został zbudowany na przełomie XIV i XV w., a w XVIII w. dobudowano prezbiterium. Staraniem Kajetana Sierakowskiego dodano w 1. poł. XIX w. zakrystię i chór muzyczny. W 1893 r. i w latach 1953-55 gruntownie odnowiono świątynię. Kościół jest orientowany, usytuowany pośrodku wsi. Murowany do połowy wysokości z kamieni polnych, wyżej z cegły w wątku gotyckim. Do szerszej i wyższej nawy zaplanowanej na rzucie prostokąta przylega półkoliście zamknięte prezbiterium. Szczyt wschodni nawy ma kształt trójkątny z blendami zamniętymi półkoliście. We wnętrzu znajdują się sklepienia kolebkowe z lunetami. Kruchta południowa i pomieszczenie podwieżowe przekryte są sklepieniem krzyżowo-żebrowym. Wieża o czterech kondygnacjach przedzielonych fryzem, zwieńczona hełmem z ośmioboczną latarnią zwieńczoną kopulasto.

We wnętrzu znajduje się chór muzyczny z 1847 r. wsparty na trzech arkadach. Ołtarz główny barokowy pochodzi z 1693 r. z rzeźbami św. Jana Chrzciciela i św. Katarzyny dodanymi w 1. poł. XIX w. Poza tym dwa nowsze ołtarze boczne, ambona rokokowa, klasycystyczna chrzcielnica, dwa feretrony barokowe oraz zespół naczyń liturgicznych. Na parapecie chóru znajdują się malowane na blasze portrety kolatorów, Teodora Sierakowskiego (zm. 1767), Marianny Sierakowskiej (zm. 1788), Anny Teodory Sierakowskiej (zm. 1792), Heleny z Dzieduszyckich Sierakowskiej (zm. 1799), Kajetana Sierakowskiego (zm. 1817), Mariana Pydykowskiego. Ponadto w kościele znajduje się zespół tablic nagrobnych.

• Katalog Zabytków Sztuki w Polsce, t. 11, Województwo bydgoskie, z. 12, Powiat rypiński, s. 5-7.