Stanowisko, znane także jako Bogusławki, położone jest na cyplu wysoczyznowym, między niecką Browiny a schodzącym do niej od strony zachodniej wąwozem. Grodzisko ma kształt czworobocznego kopca z nieckowatym majdanem. Otoczone jest wałami (o wysokości 5-6 m) a od strony wysoczyzny zabezpieczone dwiema fosami przedzielonymi przez wał ziemny o wysokości ok. 5 m. Założenie miało całkowitą powierzchnię ok. 6900 m kw., przy czym powierzchnia mieszkalno-użytkowego majdanu wynosiła tylko ok. 270 m kw.
Mimo, że grodzisko znane jest z literatury przedmiotu już od XIX wieku, to archeologiczne badania sondażowo-weryfikacyjne przeprowadzono na nim dopiero w 1983 roku. Założono wówczas zaledwie jeden wykop badawczy o powierzchni ok. 18 m kw., obejmujący swym zasięgiem wnętrze obiektu i część wewnętrznego skłonu wału. Odsłonięto zniszczone warstwy kulturowe bez wyraźnych śladów zabudowy grodowej. Zaobserwowano ponadto rozwalisko kamienne najprawdopodobniej z konstrukcji wału.
Podczas badań terenowych wydobyto kilkadziesiąt późnośredniowiecznych fragmentów naczyń ceramicznych (tzw. siwaków) oraz grot strzały do łuku pochodzenia wschodniego oraz fragment podkowy.
Grodzisko w Nawrze datowane jest na 2. połowę XIV oraz 1. ćwierć XV wieku. Z całą pewnością wymaga dalszych badań terenowych, gdyż stanowi do dzisiaj jeden z najbardziej zagadkowych obiektów tego rodzaju z ziemi chełmińskiej. Już od ok. połowy XIII wieku wzmiankowani są w późnośredniowiecznych przekazach pisanych świadkowie i rycerze z Nawry; m.in. wiadomo z Wielkiej Księgi Czynszowej, że w 1438 roku istniał obowiązek po jednej służbie w zbroi ciężkiej z Nawry i pobliskiej, zaginionej miejscowości Podel (Podil), co świadczy o znacznym majątku siedzących tam rycerzy.

Bibliografia:

• A.  Kola, Grody ziemi chełmińskiej w późnym średniowieczu, Toruń 1991, s. 154-156.
• D. Poliński, Późnośredniowieczne osadnictwo wiejskie w ziemi chełmińskiej, Toruń 2003, s. 174.

Fotografie: A. Kola
© ICIMSS