Hôtel Tassel w Brukseli, zaprojektowany przez Victora Hortę i uważany za początek stylu secesji w architekturze, jest klasycznym przykładem eleganckiego i funkcjonalnego wnętrza secesyjnego. Najbardziej prestiżowe wnętrza były projektowane przez wysoko cenionych architektów tego czasu. Podczas pracy nad projektem zwracano uwagę nie tylko na wystrój wnętrza głównych pomieszczeń, z których najważniejszym był salon, ale również na układ klatek schodowych, a w przypadku kamienic - na inne przestrzenie wspólne, takie jak sienie przejazdowe i windy. W miejscach tych umieszczano dekoracje malowane lub stiukowe oraz dbano o każdy detal.
Jednym z najardziej uznanych projektantów był Henry van de Velde, który opracował liczne projekty w Beglii, Niemczech i Szwajcarii. Jednym z nich jest sanatorium w Trzebiechowie z lat 1903-1905, założone przez księżną Marię Aleksandrę von Reuss, którego wystrój odkrytow w 2003 r.
Wnętrza siedziby Krakowskiej Izby Handlowo-Przemysłowej, nazywanej również Domem pod Globusem, zaprojektowane przez Józefa Mehoffera w 1905 r., zwłaszcza Sala Posiedzeń, są kolejnym ciekawym przykładem i jednocześnie jednym z najwybitniejszych wnętrz secesyjnych w Polsce. W wystroju rzucają się woczy motywy roślinne oraz duży wpływ stylu zakopiańskiego oraz secesji wiedeńskiej.
W 1905 r. Stowarzyszenie Lekarskie w Krakowie zaproponowało Stanisławowi Wyspiańskiemu opracowanie projektu wystroju wnętrza siedziby przy ul. Radziwiłłowskiej. Wyspiański zastosował tutaj motyw liści i owoców kasztanowca, ale najwybitniejszym elementem są witraże z imponującym przedstawieniem Apolla Spętanego.
Dawne sanatorium w Trzebiechowie
Projekt wnętrza Sanatorium w Trzebiechowie, wykonany przez Henry’ego van de Velde, m.in. stolarki drzwiowej, klatki schodowej, przeszkleń, mebli, kominka, polichromii i innych elementów wyposażenia oraz wystroju. Sanatorium w Trzebiechowie, zbudowane w latach 1902-1903 z fundacji ówczesnej właścicielki Trzebiechowa, księżnej Marii Alexandriny Reuss. Budynki zaprojektował Max Schündler, architekt z Zwickau, natomiast w dopiero 2002 r. odkryto, że wnętrza zaprojektował jeden z głównych twórców secesji, Henry van de Velde, co odbiło się szerokim echem w środowisku historyków sztuki. Wśród wnętrz wyróżnia się przeszklony ogród zimowy, jadalnia oraz pokój bilardowy. Dziełem Henry’ego van de Velde są m.in. szablonowe malowidła na ścianach klatek schodowych, korytarzy, ważniejszych sal, drzwi, klatki schodowe z balustradami i inne elementy wyposażenia wnętrz. Budynki są udostępnione do zwiedzania, działa tu również Stowarzyszenie na Rzecz Odnowy i Rewaloryzacji Dzieła Henry’ego van de Velde w Polsce.
Siedziba Izby Przemysłowo-Handlowej w Krakowie
Dom Pod Globusem na rogu ulic Długiej i Basztowej w Krakowie został wzniesiony w latach 1904-1906 według projektu Tadeusza Stryjeńskiego i Franciszka Mączyńskiego jako siedziba krakowskiej Izby Handlowej i Przemysłowej. W latach 1926-1928 dokonano restauracji elewacji i wnętrz pod nadzorem Józefa Mehoffera. Po II wojnie światowej w gmachu mieścił się sklep papierniczy. Następnie, od 1950 r. po likwidacji Izby Handlowo-Przemysłowej swoją siedzibę miał tu komitet powiatowy PZPR oraz hurtownia Centrali Spożywców. W tym czasie zdewastowano budynek i jego wystrój. W 1953 r. przebito w przyziemiu podcienia służące dla pieszych. W latach 1986-1990 przeprowadzono konserwacje budynku, przywrócono oryginalne wyposażenie. Obecnie w gmachu mieści się Wydawnictwo Literackie oraz Księgarnia Pod Globusem.
Budynek został wzniesiony na rogu ulic na rzucie wydłużonego prostokąta, z dłuższym bokiem od ul. Długiej. Bryła jest trójkondygnacyjna z dominującą od strony ul. Basztowej wieżą. Elewacje są licowane cegłą, z detalami wykonanymi w kamieniu.
Elewacja południowa od ul. Basztowej jest dwuosiowa. W narożu przyziemia znajduje się podcień, do którego prowadzi otwór zamknięty odcinkowo, na skrajnej osi półkoliście zamknięta witryna. Okna wyższych kondygnacji są zróżnicowane. Na drugiej kondygnacji prostokątne okno z kamienną opaską oraz na skrajnej osi dwa wąskie, półkoliście zamknięte okna ujęte wspólnym łukiem odcinkowym. Na trzeciej kondygnacji okno prostokątne oraz trójdzielne, zamknięte odcinkowo. Nad skrajną osią wznoszą się dwie kondygnacje wieży zegarowej. Została przepruta zamkniętymi odcinkowo oknami, na szczycie tarcza zegarowa. Każda z elewacji wieży została zakończona trójkątnym szczytem. Wieżę nakryto wysokim, stożkowym hełmem zakończonym ażurowym globusem.
Elewacja od strony ul. Długiej jest trzynastoosiowa, skrajne oraz środkowa oś zostały objęte ryzalitami zakończonymi szczytami. Na pierwszej kondygnacji znajdują się zamknięte odcinkowo witryny. Nad nimi przez całą elewację przebiega dekoracyjny pas utworzony z cegieł. Okna drugiej kondygnacji zamknięte odcinkowo z kamienną opaską, okna trzeciej kondygnacji prostokątne z zaznaczonym kluczem. Nad oknami najwyższej kondygnacji po sześć wąskich otworów oraz ceglany fryz.
W przyziemiu środkowego ryzalitu znajduje się portal z dekoracją rzeźbiarską wykonaną przez Konstantego Laszczkę. Trójdzielny, zamknięty półkolistym nadświetlem portal dekorowany jest alegorycznymi płaskorzeźbami wyobrażającymi Handel i Przemysł. Środkowy ryzalit jest zwieńczony szczytem trójkątnym z blendami, pod nim umieszczono żaglowiec z godłem Izby Handlowo-Przemysłowej wykonany z blachy w 1905 r. Boczne ryzality zwieńczono mniejszymi, trójkątnymi szczytami z półkolistym oknem.
Wewnątrz, na piętrze mieści się jedno z najwybitniejszych wnętrz okresu secesji w Krakowie - sala posiedzeń projektu Józefa Mehoffera. Sala nakryta jest wykonanym jako jeden z pierwszych w Krakowie żelbetowym stropem. Pierwotnie sala miała być zaprojektowana przez Stanisława Wyspiańskiego, artysta jednak zrezygnował. Mehoffer podzielił ściany sali na trzy części. Dolną pokryto jasną boazerią z wachlarzowymi wzorami w płycinach i mosiężnymi ozdobami. Dwie górne strefy rozdzielono jednobarwnym pasem, na nich dekoracja z motywami geometrycznymi i kwiatowymi. Strop sali zdobi barwne malowidło przedstawiające wijące się węże wśród pawich piór.
Restauracja "Jama Michalika" w Krakowie
Kawiarnia "Jama Michalika" przy ul. Floriańskiej 45 w Krakowie jest jedną z najstarszych kawiarni w mieście, została założona w 1895 r. przez przybyłego z Lwowa Apolinarego Jana Michalika. Kamienica, w której Michalik otworzył Cukiernię Lwowską powstała w XV w., należała wówczas do rodziny Bełzów, trzecie piętro i fasada kamienicy pochodzą z 1833 r.
Od początku w lokalu spotykała się młodopolska bohema artystyczna m. in. malarze, literaci, dziennikarze i krakowska cyganeria. Goście kawiarni ze względu na brak okien zaczęli nazywać lokal jamą. Wyposażenie wnętrza pierwotnej części zostało zaprojektowane w 1906 r. przez Henryka Szczyglińskiego, nie zachowało się do dziś. W 1910 r. kawiarnię powiększono, projekt architektoniczny wykonał Franciszek Mączyński, a wystrój wnętrz nowej części Karol Frycz. Powstała wówczas Sala Zielona – Fryczkowska oraz tzw. Górka, sala i scena Kawiarni.
W 1905 r. August Kisielewski wraz z grupą przyjaciół założyli w kawiarni pierwszy polski kabaret literacki - Zielony Balonik, poddający krytyce dziwactwa mieszczaństwa Krakowa. W kawiarni obok kabaretu odbywały się wówczas m. in. szopki, prezentowane przy użyciu marionetek wykonanych przez rzeźbiarzy - Ludwika Pugeta i Jana Szczepkowskiego, oraz bale kostiumowe. Jedną z istotnych cech zabaw odbywających się w "Jamie" była spontaniczność, improwizacja, oraz udział publiczności w tworzeniu programu.
W okresie międzywojennym Michalik zrezygnował z prowadzenia kawiarni i opuścił Kraków, zamieszkał w Poznaniu, gdzie wkrótce zmarł. Przekazana kelnerom kawiarnia upadła w 1935 r., aby wyjść z długów zlicytowano wówczas część wyposażenia i oddano kamienice w prywatne ręce. W okresie powojennym, w czasach PRL-u w upaństwowionej Jamie Michalika działał Kabaret, od 1991 r. Kawiarnia jest prowadzona prze właściciela kamienicy. Obecnie w lokalu występują kabarety podtrzymujące tradycję Zielonego Balonika. Jama Michalika jest miejscem cyklicznych występów znanych aktorów i satyryków.
Do dziś w kamienicy zachowało się wyposażenie wnętrz z 1910 r. – meble z zieloną tapicerką, drzwi, lustra, lampy, obrazy Karola Frycza i Kazimierza Sichulskiego oraz witraże. Wśród witraży na uwagę zasługuje, znajdujący się na suficie, przedstawiający słoneczną piramidę z lampą w formie korony. Dwie kawiarniane sale dzieli półkolisty witraż projektu Henryka Uziembły z przedstawieniem Sztuki, która ma rysy i twarz Ireny Solskiej. Pozostałe witraże są związane z tematyką zwierzęcą i alegoryczną. W kawiarni zachowały się również pamiątki po sławnym kabarecie. Ściany kawiarni zdobią karykatury, obrazy, afisze, lalki, zaproszenia na występy kabaretu oraz ustawiona na stoliczku szopka.